رياء نكنى، خودنمائى نكنى، و چاپلوسى ننمائى. سپس فرمود: خانه مسلمان چه عبادتگاه و صومعه خوبى براى اوست كه در آنجا از چشم و زبان و نفس و شهوتش جلوگيرى مى‌كند (جبرا كسى كه در خانه نشست از بسيارى از گناهان محفوظ مى‌ماند).[1] 2- مردى به امام صادق 7 عرض كرد: فدايت شوم! مردى هست كه اين امر را (مسأله امامت و ولايت را) شناخته و خانه‌نشين شده و با هيچ يك از برادران دينى خود ارتباط پيدا نمى‌كند؟ حضرت فرمود: پس در دين خود چگونه تفقه مى‌كند؟ (يعنى مؤمن براى آشنائى هر چه بيشتر به احكام و معارف دينى لازم است مشغول تحقيق و مذاكره و پى‌جوئى باشد و اين بدون ارتباط با برادران دينى نمى‌تواند حاصل شود).

[1] - چنان كه از عنوان اين باب استفاده مى‌شود گوشه‌گيرى و خانه‌نشينى از اين جهت مورد سفارش در روايات قرار گرفته است كه چون اجتماع به غيبت، تهمت، افتراء دروغ، شهوت، ريا، و صدها گناه ديگر آلوده شد و انسان قدرت خود دارى از اين گناهان را در ارتباط با جامعه نداشت شايسته است در كنارى قرار گيرد تا شريك جرم ديگران و سياهى لشكر گناهكاران نشده و از همرنگ شدن با آنان و جبرا از هماهنگى با مفاسد اجتماع بر حذر باشد، ولى در عين حال از رسيدگى به حوائج و گرفتارى برادران دينى نبايد كوتاهى كند، بنا بر اين از مجموع روايات اين باب نبايد چنين استفاده كرد كه اسلام مردم را به گوشه‌گيرى و عزلت دعوت كرده است بلكه اين روايات مى‌گويند اگر نمى‌توانى اجتماعت را اصلاح كنى لا اقل خودت را از مفاسد اجتماع نگهدارى كن كه صالح ماندن يك فرد هم در ميان يك محيط و اجتماع ناسالم غنيمت بوده و داراى اهميت است.( مترجم)