فرمود: شنيدم از پدرم موسى بن جعفر 7 فرمود: «عمرو بن عبيد» (كه يكى از علماى بزرگ اهل سنت در آن زمان بود) به خدمت امام صادق 7 داخل شد، سلام كرد و نشست، سپس اين آيه را خواند: «آنهائى كه از گناهان بزرگ و كارهاى زشت اجتناب مى‌كنند (خداوند آنها را مى‌آمرزد)» (نجم/ 34) و سكوت كرد. امام صادق 7 فرمود: چرا سكوت كردى؟ عمرو بن عبيد گفت: دوست دارم گناهان كبيره را از آيات قرآن براى من بازگو كنى امام صادق 7 فرمود: اى عمرو! بزرگتر از گناهان بزرگ شرك به خداوند است، خدا مى‌گويد: «هر كه بر خدا شرك ورزد خدا بهشت را بر او حرام مى‌كند». (مائده/ 72) و سپس نااميدى از رحمت خدا است، زيرا خدا مى‌گويد:

«نااميد نمى‌شود از رحمت خداوند مگر مردم كافر». (يوسف/ 88) سپس ايمن بودن از مكر خدا است، زيرا خدا مى‌گويد: «ايمن نمى‌شود از مكر خداوند مگر گروه زيانكاران». (اعراف/ 89) سپس عاق شدن بر پدر و مادر است، زيرا خدا عاق پدر و مادر را ستمگر و شقى قرار داده است. سپس كسى را و يا مؤمنى را بنا حق كشتن است، زيرا خدا مى‌گويد: «هر كه مؤمنى را از روى عمد بكشد جزايش دوزخ جاودانى است». (نساء/ 96) و متهم كردن زن‌