بر درجات مخارج (حروف هجايى) و پوشيده شدن آن به دگرگونى‌هاى صورت‌هاى ظاهر حروف لفظى و خطى، و شكل يافتن آن به شكل‌هاى حقايق كلمات نوشته شده كه اشاره است به عموم تجليات نفس رحمانى و گسترش فيض وجودى و برانگيخته شدن و وزيدن نسيم‌هاى جود و كرم پروردگار از غيب تعين نورى بر قابليات اسم «الظاهر»؛ بنا بر اين وجود حقيقت احديت مطلق، در اين مرتبه اتصاف به صفات كمالى، و نسبت و اضافه سريان آثارش به محدثات و پديده‌هاى فراوان و مقيدات متعدد و تعيّنات متجدد و تازه پيدا كرده و به انيّات آنها ظاهر، و ظاهر كننده اوصاف و نعوت آنها، و به واسطه تجلى بر آنها تكثر پيدا كرده و به سبب ظهور نشانه‌هاى خود در ماهيات آنها و به حسب آنها- نه به حسب خودش- متعدد و بى‌شمار گشته است، و آن (وجود) با اين همه بر اطلاق حقيقى و تنزيه قدسى خويش باقى است، نه در ذاتش تعدد و شمارى و نه در صفاتش تغيير و دگرگونى وجود خواهد داشت؛ كه خداوند از آنچه گويند برتر است- برترى بسيار-.

16 اما قرار گرفتن نقطه در زير «باء»- در بسمله- به جهت راز پنهان بودنش به صورتهاى حروفى و پوشيده بودنش به ظواهر شكل‌هاى كلماتى، و هويدا شدن‌هاى مراتب حروف در گردش‌هاى مخرجى و احوال و اوضاع نوشتنى، به واسطه تعيّن حقيقتش و نو شدن تكرارش در درجات خصوصيات و منازل ماهيات آنها، كه با اين همه بر اطلاق و نابى وحدتش باقى است و نه تغيير و نه تبديل پذيرفته، اشاره است به پوشيده شدن احديت هويت، در پرده‌هاى درجات امكانى و مظاهر بروزهاى كونى و امتداد نمايان شدن‌هاى نفس رحمانى، كه به سبب سريان آن نفس، حقايق برين و زيرين تعيّن مى‌يابند، و نيز اشاره است به تجليات وجودى كه به واسطه فيضان و ريزشش‌