7. بيان آثار و فوايد هر منزل؛

8. بيان علايم و نشانه‌هاى هر منزل؛

9. بيان مصاديق مختلف هر منزل؛

10. شناسايى رذايل مقابل منازل؛ مانند دنيا در برابر زهد و گناه در برابر توبه؛

11. ريشه انسان‌شناختى آن رذايل؛

12. تشريح رابطه اسماى الاهى با منازل؛ مانند رابطه اسم وكيل خداى سبحان با منزل توكل. نكته‌اى كه زمينه طرح موضوع عبدالاسم را در آثار بزرگانى چون عبدالرّزاق كاشانى در دو كتاب اصطلاحات الصوفية و لطائف الأعلام‌فى إشارات اهل إلالهام ايجاد كرده است. اين نكته را بعدها بيشتر خواهيم‌گشود.

3. دسته تدوين و ساختاردهى‌

اين دسته نيز همانند دو دسته قبلى، نه تنها صراط سلوك را در دامان مشايخ پيموده‌اند و با ميراث عرفاى پيشين تحقيقاً آشنا بوده‌اند، كه پا فراتر نهاده و قلم بر دست، نخست دستگاهى منسجم ترسيم كرده‌اند كه با رويكردى خاص بنيان گرفته است. سپس منازل را به صورت ترتيبى در آن دستگاه چينش داده، هر يك را با سخنان عرفاى گذشته تعريف كرده‌اند و چه بسا از مراتب هر منزل نيز سخن به ميان آوره‌اند؛ مانند ابونصر سرّاج (م. 378 ق) در كتاب اللمع و ابوحفص سهروردى (م. 632 ق) در كتاب عوارف المعارف و عزالدين كاشانى (م. 735 ق) در كتاب مصباح الهداية و مفتاح الكفاية.

نويسنده اللمع براى ترسيم دستگاه سلوكى، نخست منازل را به طور كلى به دو قسم احوال و مقامات تقسيم كرده و از اين‌رو تفسيرى خاص از حال و مقام ارائه داده است؛ يعنى حال، موهبت الاهى است كه نه از طريق مجاهده و رياضت، كه‌