«برترين مردم كسى است كه عاشق عبادت بوده، آن را در آغوش گيرد و از صميم قلب آن را دوست بدارد و با بدن خود آن را لمس كند و خويشتن را براى آن از هر چيزى فارغ سازد، و بر او باكى نباشد كه دنيايش به سختى مى‌گذرد يا به آسانى.»[1]

امير مؤمنان على 7 در نامه‌اى به حارث همدانى اين گونه نوشت:

«نفس خود را در عبادت پروردگار فريب ده و با آن مدارا كن و به زور وادار به عبادتش مساز و در فراغت و خرّمى‌اش او را به طاعت و بندگى وادار، مگر در مواردى كه بر تو واجب است (مانند نمازهاى يوميه) كه از به جا آوردن آن در وقتش چاره‌اى نيست ....»[2]

امام سجاد 7 نيز اين گونه دعا مى‌كند:

«... أسْئَلُكَ مِنَ الشَّهادَةِ اقْسَطُها وَ مِنَ الْعِبادَةِ أَنْشَطُها.»[3]

[1] - كافى، ج 2، ص 83

[2] - نهج البلاغه، نامه 69

[3] - بحار الأنوار، ج 91، ص 155