مسافران، جان به جان‌آفرين بسپارند و مظلومانه در گوشه‌اى به‌خاك سپرده شوند.

در عصر كنونى نيز كه امكانات فراوانى براى مسافران فراهم شده است، باز خطرهاى بسيارى جان انسان‌ها را تهديد مى‌كند و افراد بشر نه در زمين و نه در آسمان امنيت لازم را ندارند. گاهى هواپيماى مسافربرى به‌علت نقص‌فنى سقوط مى‌كند و تعدادى كشته مى‌شوند، گاهى دو اتومبيل با هم برخورد مى‌كنند و جان سرنشينان بى‌گناهشان را مى‌گيرند و گاهى اتومبيلى به عابر پياده مى‌زند و ...

بنابراين، هيچ‌كس از آينده خود خبر ندارد و نمى‌تواند آن را پيش‌بينى كند و به بازگشت قطعى خود از سفر مطمئن باشد. از اين رو، نوشتن و تنظيم وصيت نامه در شرايط عادى كاملًا مطلوب است، ليكن در سفر حج، مطلوب‌تر و لازم‌تر است تا وارثان و بازماندگان دچار مشكل نشوند و تكليف خود را بشناسند و براساس آن عمل كنند.

امام صادق 7 فرمود:

«مَنْ رَكِبَ رَاحِلَةً فَلْيُوصِ».[1]

«كسى كه بر مركبى سوار مى‌شود لازم است‌

[1] - وسائل‌الشيعه، ج 11، ص 369