خود فاصله بگيرد و اصلاح شود.

مرحوم شهيد در دروس گويد:

«... و ثاني عشرها أن يكون الزائر بعد الزيارة خيراً منه قبلها فإنّها تَحُطّ الأوزار إذا صادفت القبول».[1]

دوازدهمين ادب از آداب زيارت آن است كه زائر پس از زيارت، از وضعيتى كه پيش از آمدن به زيارت داشته بهتر شود.

در آستانه ورود به حرم، كنار در ايستادن و اذن دخول خواندن و تلاش در جهت ريزش اشك و رقّت قلب پيداكردن، يكى ديگر از وظايف زائران است. زائر در حالى اذن دخول مى‌خواند كه احساس مى‌كند هم اكنون صاحب آن مرقد او را مى‌بيند، كلامش را مى‌شنود و به او پاسخ مى‌دهد و درست در همان حال لطف و محبت صاحب آن مرقد نسبت به مردم و به خصوص پيروانشان را ياد كند و لحظه‌اى نيز به درون خود مى‌نگرد كه با كوله بارى از گناه و نافرمانى به در خانه اين عزيز آمده است كه اگر كسانى به صورت حقيقى به درون خود نگريسته و سابقه اعمال خود را به‌

[1] - الدروس، ج 2، ص 24؛ آداب زيارت، ص 196