«پيوسته مراقب و مواظب اوقات واجبات الهى (نمازها) و نيز سنت‌هاى پيامبرش باش.»

در حالات ائمه معصومين : آمده است كه هرگاه زمان نماز فرا مى‌رسيد، اندامشان به لرزه درآمده، رنگ چهره‌شان دگرگون مى‌شد، وقتى علت آن را جويا مى‌شدند مى‌فرمودند:

وقت اداى امانتى رسيده كه آسمان‌ها و زمين و كوه‌ها زير بار آن نرفتند و آن را برنتافتند[1] و يا مى‌فرمودند:

سزاوار است كسى كه در پيشگاه خداوند مى‌ايستد رنگش پريده و بندبند اعضاى بندش بلرزد.

امير مؤمنان على 7 در فرمانى به محمد بن ابى‌بكر آنگاه كه او را والى مصر قرار داد چنين نگاشت:

«صَلِّ الصَّلاةَ لِوَقْتِهَا الْمُؤَقَّتِ لَهَا وَ لا تُعَجِّلْ وَقْتَهَا لِفَرَاغٍ وَ لا تُؤَخِّرْهَا عَنْ وَقْتِهَا لِاشْتِغَالٍ وَ اعْلَمْ أَنَّ كُلَّ شَيْ‌ءٍ مِنْ عَمَلِكَ تَبَعٌ لِصَلاتِكَ».[2]

«نماز را در وقت تعيين شده آن به جاى آور،

[1] - تفسير صافى، ج 2، ص 370

[2] - نهج البلاغه، نامه 27