بِمَشَقَّةٍ فِي تَغْيِيرِ مَطْعَمٍ أَوْ مَشْرَبٍ أَوْ رِيحٍ أَوْ شَمْسٍ لا يَسْتَطِيعُ رَدَّهَا وَ ذَلِكَ قَوْلُهُ عَزَّ وَجَلَّ وَ تَحْمِلُ أَثْقالَكُمْ إِلى‌ بَلَدٍ لَمْ تَكُونُوا بالِغِيهِ إِلَّا بِشِقِّ الْأَنْفُسِ إِنَّ رَبَّكُمْ لَرَؤُفٌ رَحِيمٌ».[1]

«هيچ پادشاه و نه هيچ رعيتى به حج نمى‌رسد مگر اينكه نوعى مشقت و ناگوارى در غذا، آشاميدنى‌ها، باد توفان، خورشيد و گرماى هوا او را تحت تأثير قرار مى‌دهد و اين است معنى فرموده خداوند بلند مرتبه كه «اين چهار پايان هستندكه بارهاى شما را به شهر حمل مى‌كنند و اگر آن‌ها نبودند شما بامشقت و جان كندن آن را مى‌برديد، همانان پروردگار شما مهربان و رحيم است.»

در روايت ديگرى امام صادق 7 فرمود:

«وَ مَا أَحَدٌ يَبْلُغُهُ حَتَّى تَنَالَهُ الْمَشَقَّةُ».[2]

هيچ كس به حج دست نمى‌يابد مگر اينكه مشقت و سختى به او مى‌رسد.

تحمل سختى و رنج، خود بخشى از فلسفه حج‌

[1] - كافى، ج 4، ص 253

[2] - وسائل الشيعه، ج 11، ص 112