را گفت زن حمد خدا نمود و خرجين را گشود و از ميان آن زنجير، و لباس پشمينى بيرون آورد و گفت پسرم شب كه مى‌شد اين لباس زبر را بر تن مى‌كرد و خود را با اين زنجير ببند مى‌كشيد و با خدايش بمناجات و گفتگو مى‌پرداخت و در ضمن مناجات مى‌گفت: بارالها مرا از چينه‌دانهاى پرندگان محشور فرما خدا هم دعاى او را مستجاب كرد.

مى‌گويم اگر حال بنده‌اى مثل حال اين جوان بود اين عمل هم براى او رواست و چنين اثرى خواهد داشت خداوند بفضل و كرم خود و بحق اولياء شب‌زنده‌دارش و اهل خلوت و انس با او چنين حالاتى را نصيب ما گرداند.

[در بيان مراتب عمل‌]

و بدانكه عمل عمل‌كنندگان، چه اقوال، و چه افعال آنها بر سه وجه است:

اول اينكه قول و عمل انسان از حال و از صفتى كه در قلب است نشأت بگيرد، زيرا دل آنگاه كه از مرگ فرزند مثلا بسوزد بدون هيچ تصنع و ريا، خواه‌ناخواه اشكش جارى مى‌شود و ناله‌اش بلند مى‌گردد و اظهار حزن و اندوه مى‌كند، و تمام اين‌ها بى‌اختيار از دل فرزند از دست داده بر مى‌خيزد، هم چنين اگر كسى بفراق عزيزى گرفتار شود بى‌اختيار حديث غم مى‌گويد و از جدائى شكوه مى‌كند و اظهار شوق و عشق مى‌نمايد و زبان حالش چنين است:

و همين‌طور اگر متوجه شود كه حبيب به او مى‌نگرد و شاهد احوال او است بى‌اختيار زبان بتضرع و زارى و نياز مى‌گشايد و به خاك مى‌افتد