گواه است، بدان هدايت شود، و «هو» اسم ضمير است كه بدان به شخص غايب اشاره مى‌شود هاء در هو آگاهى دادن بر معناى ثابت، و و او اشاره به آنكه از حواس ما غايب است مى‌باشد، تا آخر روايت.

مى‌گويم لفظ «هو» اسم ذات است ولى در مرتبه غيب الغيوب، و لفظ اللّه نيز اسم ذات است ولى از حيث جامعيت آن ذات جميع صفات كماليه را.

«احد» يعنى آن فرد متفرد و آن يگانه‌اى كه از چيزى بر انگيخته نشده است، به‌عبارت‌ديگر يعنى آن احدى المعنا كه نه در عقل و نه در وهم و نه در وجود منقسم مى‌گردد.

اللّه الصمد

يعنى آن سيد و آقايى كه همگان قصد او كنند، و آن كه نه جوفى براى او است، و نمى‌خورد و نمى‌آشامد، و نه مى‌خوابد، و آن دائمى كه پيوسته بوده، و خواهد بود، و يگانه‌اى كه به الهيتش والاتر از صفات خلق است.

امام صادق 7 از پدرش روايت نموده كه فرمود: اهل بصره در نامه‌اى به حسين ابن على 7 از آن حضرت از معناى صمد سؤال نمودند حضرت در جواب آنها نوشت: بسم اللّه الرحمن الرحيم. اما بعد. در قرآن فرونرويد و در آن بجدال با يكديگر برمخيزيد، و در آن بدون علم سخنى نگوئيد از جدم رسول خدا 6 شنيدم كه فرمود:

هركس بدون علم در مورد قرآن سخنى بگويد جايگاهش پر از آتش خواهد بود، و خداوند صمد را بدين گونه تفسير فرموده و در كتابش گفته است: قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ اللَّهُ الصَّمَدُ، بعد اين كلمه را چنين تفسير نمود كه‌