در اين زمينه به چند آيه از قرآن كريم كه صراحت در فضيلت دعا دارد،
اشاره مىگردد:
1- خداوند- جلّ جلاله- مىفرمايد:
قُلْ: ما يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّي، لَوْ لا دُعاؤُكُمْ. فَقَدْ
كَذَّبْتُمْ، فَسَوْفَ يَكُونُ لِزاماً.[1]-
بگو: اگر دعايتان نبود، پروردگارتان چه اعتنايى به شما داشت، زيرا مسلّما شما
تكذيب نموديد، و لذا تكذيبتان همواره ملازم شما خواهد بود.
خداوند در اين آيه شريفه براى كسانى كه دعا نمىكنند هيچ جايگاه و
اهمّيتى قرار نداده؛ بنا بر اين، از اين كلام فهميده مىشود كه جايگاه و منزلت
انسان در نزد خداوند- جلّ جلاله- به اندازه دعا كردن او، و ارزش او به قدر اهتمام
به مناجات و خواندن اوست.
شايد كسى اشكال كند و بگويد: مراد از «دعا» در اين آيه، «عبادت و
پرستش خداوند» است؛ ولى اين درست نيست، بلكه حقّ همانى است كه راويان مورد اعتماد
از امامان و سروران ما روايت كردهاند كه مقصود از «دعا» در اين آيه، بدون كم و
كاست همان دعايى است كه در عرف شرع فهميده مىشود.