چنان كه در روايت ديگر آمده است: «حضرت ابى الحسن امام كاظم و امام باقر عليها السّلام همواره در دو ركعت سوّم و چهارم نافله‌هاى مغرب، در ركعت سوّم، سوره حمد و اوّل سوره حديد، تا عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ[1] و در ركعت چهارم سوره حمد و آخر سوره حشر[2] را قرائت مى‌فرمودند.»

دعاى مخصوص آخرين سجده نافله‌هاى مغرب‌

در باره دعايى كه در آخرين سجده نافله‌هاى مغرب خوانده مى‌شود و فضيلت آن، در روايت آمده كه امام صادق 7 فرمود: «هر كس در آخرين سجده از نافله بعد از نماز مغرب شب جمعه (و اگر در هر شب آن را انجام دهد، افضل و بهتر خواهد بود) هفت بار بگويد:

«اللّهمّ، إنّى أسألك بوجهك الكريم و باسمك العظيم [و ملكك القديم، أن تصلّى على محمّد و آله، و أن تغفر ذنبى العظيم‌]، إنّه لا يغفر العظيم إلّا العظيم»

- خداوندا، همانا به روى [و اسماء و صفات‌] بزرگوارت و به اسم بزرگ [و فرمانروايى ديرينه و بى‌آغازت از تو مسألت دارم كه بر محمّد و آل او درود فرستى، و گناه بزرگ مرا بيامرزى‌]، كه گناه بزرگ را جز بزرگ نمى‌آمرزد.

نماز را تمام مى‌كند، در حالى كه خداوند او را مورد مغفرت خويش قرار داده است.» و در روايت ديگرى آمده است: «برابر با شصت حجّ از دورترين شهرهاست.»

كيفيّت دو ركعت نخست نافله‌هاى نماز مغرب‌

اين دو ركعت را به اين نيّت شروع مى‌كنى: «نماز نافله مغرب را به گونه استحبابى و به منظور عبادت خداوند- جلّ جلاله- از آن جهت كه زيبنده پرستش است، بجا مى‌آورم»، سپس هفت تكبير افتتاح را همراه با دعاهاى آن به صورتى كه در ركعت‌

[1] يعنى تا آخر آيه ششم از اين سوره مباركه.

[2] ظاهرا مقصود آيات 21 تا 24 يعنى از لَوْ أَنْزَلْنا هذَا الْقُرْآنَ‌ تا آخر سوره مى‌باشد.