1- امام صادق 7 در روايتى فرمود: «پس هنگامى كه رنگ آفتاب
دگرگون شد، خداوند- عزّ و جلّ- را ياد كن، و اگر با گروهى همنشين باشى كه تو را
سرگرم و از ياد خدا مشغول كنند، برخيز و دعا كن.» 2- امام باقر 7 فرمود:
«رسول خدا 6 هماره وقتى آفتاب بر سر قلّه كوه سرخ مىشد،
چشمانش پر از اشك مىگرديد و مىفرمود:
« [أمسى ظلمى مستجيرا بعفوك، و أمست ذنوبى مستجيرة بمغفرتك، و]
أمسى خوفى مستجيرا بأمنك، و أمسى ذلّى مستجيرا [بعزّك، و أمسى فقرى مستجيرا بغناك،
و أمسى وجهى البالى الفانى] مستجيرا بوجهك الباقى الكريم. اللّهمّ، ألبسنى
عافيتك، [و غشّنى برحمتك]، و جلّلنى كرامتك، و غشّنى رحمتك [يا: برحمتك]، و قنى
شرّ خلقك من الجنّ و الإنس. يا اللَّه، يا رحمان، يا رحيم.»
- [ظلم و ستم من با پناهنده شدن به عفو تو، و گناهانم با پناهنده شدن
به آمرزشت، و] هراسم با پناهنده شدن به امنيّت تو، و خوارىام با پناهنده شدن [به
سرافرازىات و فقرم با پناهنده شدن به بىنيازىات، و روى و وجود پوسنده و
نابودشوندهام با پناهنده شدن] به روى [و اسماء و صفات] پاينده و گرامىات شب
نموده. خداوندا، عافيتت را به من بپوشان، و به رحمتت مرا فرا گير، و كرامتت را به
تنم كن، و رحمتت را بر من بپوشان، و از شرّ مخلوقاتت جنّيان و انسانها نگاهم دار.
اى خدا، اى رحمتگستر، اى مهربان.
3- هنگام غروب آفتاب و نيز بعد از طلوع فجر، تسبيح و تهليل بگو، چنان
كه امام صادق 7 فرمود: «حضرت علىّ 7 وقتى صبح مىكرد،
مىفرمود، خوش آمديد اى دو فرشته نگاهبان بزرگوار، ان شاء اللَّه بر شما املا
مىكنم آنچه را كه شما دوست مىداريد، بنويسيد. بعد تا طلوع آفتاب مشغول تسبيح و
تهليل مىشد. و بعد از عصر تا غروب آفتاب نيز چنين مىكرد.
4- امام صادق 7 فرمود: «هر كس هنگام غروب آفتاب در هر روز
بگويد:
«يا من ختم النّبوّة بمحمّد 6، اختم لى في
يومى هذا بخير، و شهرى بخير، و سنتى بخير، و عمرى بخير.»