و نمودارشان بر هر كس كه گفتار خداوند- جلّ جلاله- را (كه عارفان آن را دريافته و بدان عمل نموده‌اند) باور داشته باشد، پوشيده نمى‌ماند، آنجا كه مى‌فرمايد:

وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ، إِلَّا لِيَعْبُدُونِ‌.[1]- و جنّ و انس را تنها براى اين آفريدم كه مرا بپرستند.

لزوم وجود معصوم در هر زمان‌

زيرا مى‌توان گفت: از سويى مقصود خداوند- جلّ جلاله- از آفرينش بندگان اين است كه به واسطه شناخت و عبادت او به سعادتمندى نايل آمده به بندگى و مراقبه و توجّه به او مشرّف گردند[2]، و از سوى ديگر، اگر «حقّ» از ديدگاهها و خواهشهاى نفسانى مردم پيروى مى‌كرد، تدبير خداوند نسبت به امور جهان تباه و بيهوده مى‌شد، چنان كه كتاب محفوظ خداوند- جلّ جلاله- بدان ناطق است، آنجا كه مى‌فرمايد:

وَ لَوِ اتَّبَعَ الْحَقُّ أَهْواءَهُمْ، لَفَسَدَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ فِيهِنَّ، بَلْ أَتَيْناهُمْ بِذِكْرِهِمْ، فَهُمْ عَنْ ذِكْرِهِمْ مُعْرِضُونَ‌.[3]- و اگر حقّ، از خواهشهاى نفسانى آنان پيروى مى‌نمود، مسلّما آسمانها و زمين و تمام كسانى كه در آنها وجود دارند تباه مى‌شدند، بلكه ما مى‌خواهيم آنان را تذكّر دهيم، ولى آنان از ذكر و ياد آورى روى‌گردانند.

بنا بر اين، لازم است پيشوايى وجود داشته باشد كه بشر را از اينكه خواهشهاى نفسانى و ديدگاهها و نظريّاتشان، خود و ديگران را نابود سازد بازدارد، يعنى كاملا صفات «حقّ» را دارا باشد، به گونه‌اى كه اگر از هوا و هوس آنها پيروى كنند، موجب تباهى آنان شود. و اين ويژگى «معصوم» است كه بر همگان واجب است راه هدايت را به راهنمايى او پيموده و به او اقتدا نمايند.

[1]. ذاريات( 51): 56.

[2] چنان كه آيه گذشته بدان دلالت دارد.

[3] مؤمنون( 23): 71.