آن خشنود مى‌گردد، فراغت پيدا نمود، لازم است كه سجده شكر را به كيفيّتى كه در تعقيب نماز ظهر بر آن آگاهى داديم، همراه با ذلّت و خاكسارى بندگى در برابر عظمت الهى بجا آورد.

بنا بر اين، سجده بجا آور و بگو آنچه را كه مولايمان على بن الحسين- صلوات اللَّه عليه- همواره در سجده صد بار مى‌فرمود:

«الحمد للَّه شكرا.»

- از روى سپاسگزارى ستايش خدا را مى‌نمايم.

و پس از هر ده بار گفتن آن، مى‌فرمود:

«شكرا للمجيب»

- سپاس مى‌گزارم خداوندى را كه اجابت مى‌نمايد.

سپس مى‌فرمود:

«يا ذا المنّ الدّائم الّذى لا ينقطع أبدا، و لا يحصيه غيره، و يا ذا المعروف الّذى لا ينفد أبدا. يا كريم، يا كريم، يا كريم.»

- اى خداوند صاحب بخشش جاودانى كه هيچ گاه پايان نپذيرفته، و غير تو نمى‌تواند آن را به شماره درآورد، و اى صاحب نيكى پايان ناپذير، اى بزرگوار، اى بزرگوار، اى بزرگوار.

بعد دعا و تضرّع نموده و حاجت خويش را ذكر مى‌نمود، آنگاه مى‌فرمود:

«لك الحمد إن أطعتك، و لك الحجّة إن عصيتك، لا صنع لى و لا لغيرى في إحسان منك إلىّ في حال [يا: حالى‌] الحسنة، يا كريم، يا كريم، صلّ على محمّد و أهل بيته، و صل بجميع ما سألتك و أسألك من في مشارق الأرض و مغاربها من المؤمنين و المؤمنات، و ابدأ بهم، و ثنّ بى برحمتك.»

- اگر اطاعت تو را نمودم سپاس براى توست، و اگر معصيت تو را نمودم حجّت براى توست، در احسان از ناحيه تو به من در هنگام انجام كار نيك [و يا حال نيكم‌] نه من و نه ديگرى هيچ نقشى نداريم. اى بزرگوار، اى بزرگوار، بر محمّد و اهل بيت او درود فرست. و به رحمتت، تمام آنچه را كه درخواست نموده و مى‌نمايم، به تمام مردان و زنان مؤمنى كه در قسمتهاى مشرق و مغرب زمين قرار دارند، برسان، و نخست آنان را مورد