شد، و آسمانيان به او اقتدا نمودند، و اينجا بود كه پيامبر اكرم 6 نزد آسمانيان شناخته شد.»

وقت اذان ظهر

حال كه بخشى از اسرار اذان و اقامه را از طريق روايات ياد آور شديم، لازم است بعضى از امورى را كه اهل استقامت در عمل بدان نياز پيدا مى‌كنند نيز ذكر كنيم، پس مى‌گوييم:

وقتى نمازگزار از نافله‌هاى ظهر به همان صورتى كه شرح داديم فراغت پيدا كرد، لازم است به كيفيّتى كه با گفتار روشن بيان خواهيم كرد، اذان بگويد، و اگر خواست اذان را جلوتر، يعنى بعد از بجا آوردن شش ركعت از نافله‌هاى ظهر بگويد، و دو ركعت از ركعتهاى هشتگانه و دعاى مربوط به آن دو را بعد از اذان و اقامه بجا آورد، زيرا در اين باره رواياتى به طور عموم نقل شده است.

از آن جمله در روايتى آمده كه امام صادق و [يا] امام كاظم 7 فرمود: «اذان ظهر را بعد از خواندن شش ركعت از نافله‌هاى ظهر، و اذان نماز عصر را بعد از خواندن شش ركعت از نافله‌هاى عصر كه بعد از نماز ظهر خوانده مى‌شود، بگو.»

كيفيّت و بخشى از احكام اذان و اقامه‌

اذان و اقامه هر دو مستحبّ هستند، و در آن دو اسرارى است كه بخشى از آن را به حسب مصلحت ذكر مى‌كنيم:

بر اساس روايات گفتن اذان و اقامه در نمازهاى جهريّه‌[1] و بخصوص در نماز صبح و مغرب بيشتر مورد تأكيد است؛ زيرا اذان و اقامه در نماز صبح و مغرب از امور مهمّ، و از كمال آن دو، و از نشانه‌هاى حضور قلب بنده به پروردگار، و بيانگر آن است كه بنده خود را براى خدمت و بندگى پادشاه عالميان آماده نموده، و از رانده‌شدگان نيست. چنان كه خداوند- جلّ جلاله- در باره جهادگران مى‌فرمايد:

[1] نمازهاى صبح و مغرب و عشا.