مورد سپاس، و دعايم را مستجاب گردان، و روزى‌ام را وسعت ده. و در اين لحظه و ساعت با روى [و اسماء و صفات‌] با كرامتت نظر رحمتى به من افكن، نگريستنى كه به واسطه آن در نزد تو به كمال كرامت نايل گردم، سپس نظرت را هيچ گاه از من بر نگردان.

به رحمتت، اى مهربانترين مهربانها.

و بعد از خواندن اين دعا، نافله ظهر را شروع كن.

7- كيفيّت انجام نافله‌هاى ظهر

به همان صورتى كه شرح و تفصيل آن گذشت‌[1] بنده بايد با ذلّت و بندگى و مراقبه خداوند- جلّ جلاله- در تمام امور خرد و كلان خود بپا خاسته، و در حالى كه توجّه مى‌كند كه در برابر مولاى خويش قرار گرفته و وى را مى‌بيند، رو به قبله بايستد، و با حالت دل شكستگى و خضوع براى معبود خويش، در حال قيام نماز به سجده‌گاهش نگاه كند، و فاصله ميان دو گامش تقريبا به اندازه چهار انگشت باشد، و نيّت كند كه «نافله ظهر را به صورت استحبابى بجا مى‌آورم و خداوند- جلّ جلاله- را از آن جهت كه زيبنده پرستش است، عبادت مى‌كنم.» سپس دستهايش را تا لاله دو گوش خود بالا ببرد و يك بار تكبير بگويد، و با وقار آنها را بر روى پهلوهايش پايين آورد، سپس به همين صورت تكبير دوّم و سوّم را گفته و بعد از تكبير سوّم، در حالى كه دستانش را به صورت برخى از انواع حالات دعاكننده كه پيشتر شرح داديم‌[2]، بالا برده و دعايى را كه از امام صادق 7 بعد از تكبير سوّم روايت شده است بخواند، به اين صورت:

«اللّهمّ، أنت الملك الحقّ [المبين‌]، لا إله إلّا أنت، سبحانك و بحمدك، عملت سوءا و ظلمت نفسى، فاغفر لي ذنبى، إنّه لا يغفر الذّنوب إلّا أنت.»

- خدايا، تويى فرمانرواى حقّ [آشكار]، معبودى جز تو نيست، تو را همراه با حمد و ستايشت، به پاكى و منزّه بودن از آلايشها مى‌خوانم، عمل ناپسند انجام دادم و به خود

[1] به اوايل همين فصل رجوع شود.

[2] به اوّل فصل هفتم رجوع شود.