اهل عراق قبله خويش را با چند طريق مى‌توانند بشناسند: از آن جمله هنگامى كه درست وقت ظهر و زوال شد (بدون هيچ فاصله‌اى)، آفتاب بر ابروى راست كسى كه رو به قبله مى‌ايستد قرار مى‌گيرد، و هنگامى كه وقت نماز مغرب شد، سرخى آفتاب در سمت مشرق در زمان معتدل درست محاذى شانه چپ كسى كه رو به قبله است قرار مى‌گيرد، و در وقت نماز عشا سرخى آفتاب در سمت مغرب در زمان معتدل محاذى شانه راست كسى كه رو به قبله است قرار مى‌گيرد، و در وقت نماز صبح پيش از طلوع فجر در زمان معتدل محاذى شانه چپ كسى كه رو به قبله است قرار مى‌گيرد.»

راههاى تشخيص قبله‌

هر گاه نمازگزار از اين راهها پى به قبله نبرد، و آسمان تمام ابرى بود يا به برخى از موانع مانند گرد و غبار يا غير آن در اثر تدبير خداوند حسابگر پوشيده بود، اگر ظنّ غالب به جهت قبله داشت بر ظنّ و گمان خويش عمل كند، و اگر گمانش نسبت به تمام جهات مساوى بود، يا اصلا ظنّ مساوى به جميع جهات براى او حاصل نشد، بلكه شكّ محض نسبت به تمام جهات داشت و راهى نبود كه بتواند به وسيله آن جهت قبله را قطعا و يا به ظنّ غالب استعلام كند، اگر خواست نماز نافله بخواند به هر جهت كه خواست نماز بگزارد، و اگر نماز واجب باشد بايد آن را چهار بار رو به سوى جهات چهارگانه بخواند، و اگر به خاطر برخى از امور ضرورى اين كار براى او ممكن نبود، بايد نماز واجب را يك بار به هر جهت كه خواست بخواند.

اگر بعدا جهت قبله معلوم شد، چنانچه پيشتر رو به سوى همان جهت نماز خوانده باشد، نمازش صحيح خواهد بود، و همچنين اگر در زمين عراق باشد و نمازش به سوى ما بين مغرب و مشرق قبله واقع شده باشد، ولى اگر رو به سوى خود مشرق يا مغرب بوده و وقت نيز باقى باشد، بايد نماز را دوباره بخواند، و اگر