7- آداب معنوى قرائت قرآن‌

اينك آدابى را كه بايد بنده به صورت اجمالى در هنگام قرائت آيات قرآن در نماز رعايت كند، ذكر مى‌كنيم:

از جمله آدابى كه بايد بنده هنگام تكلّم با مولايش كه به او مى‌نگرد رعايت كند، اين است كه ابتدا به مقام والاى او توجّه كند و متذكّر شود كه در محضر او قرار دارد.

و نيز گوش فرا دادن به كلام او را براى خود مايه شرافت بداند و از آن احساس لذّت كند، و در برابر عظمت او مؤدّب باشد، سپس كلام مقدّس او را به نيابت از خداوند- جلّ جلاله- و اينكه گويى خداوند خود كلامش را قرائت مى‌نمايد و نيز خداوند- جلّ جلاله- به او توجّه نموده و كلام پاكش را از او مى‌شنود، تلاوت نمايد.

بنا بر اين، مبادا حال تو در هنگام تلاوت قرآن شريف پست‌تر از هنگامى باشد كه كتابى را در حضور نويسنده‌اش كه در تمام امور به او محتاج هستى، به منظور نزديكى جستن به او قرائت مى‌كنى؛ زيرا خود آگاهى كه در اين هنگام تمام تلاش خود را در حضور قلب بذل مى‌نمايى، و در پاكيزه ساختن زبان خويش نهايت كوشش را مى‌كنى، و با تمام وجود و حفظ نفس خويش در حركتها و سكناتت، توجّه خويش را منعطف به او و خواندن كتابش مى‌كنى، پس مبادا خداوند- جلّ جلاله- در هنگام قرائت كلامش در نزد تو كمتر از ساير نويسندگان باشد، زيرا اگر خداوند- جلّ جلاله- را پست‌تر از او بشمارى، به هلاكت و استحقاق عقوبت نزديكتر خواهى بود.

در اين باره، به كسى اقتدا كن كه ادّعا مى‌كنى به انوارش هدايت يافته و از راه و روشش الگو مى‌گيرى، كه روايت شده مولايمان جعفر بن محمّد صادق 7 در حال قرائت قرآن در نماز، حالت بى‌هوشى به او دست داد، وقتى به هوش آمد، از آن بزرگوار پرسيده شد: چه چيز باعث شد كه شما به اين حالت مبتلا شديد؟ حضرت فرمود (به اين مضمون): «پيوسته آيات قرآن را تكرار مى‌نمودم، تا اينكه به حالتى‌