8- اظهار فروتنى و ركوع.

9- سجده و كرنش و خشوع.

10- شهادت به يگانگى خداوند جلّ جلاله.

11- شهادت به رسالت ربّانى رسول خدا، حضرت محمّد 6.

12- صلوات بر او و خاندانش.

13- سلام نماز.

1- نيّت نماز

اگر از بندگانى باشى كه در تمام حركتها و سكون خود با خداوند- جلّ جلاله- معامله نموده، و همواره متوجّه او هستند، و معناى فرمايش خداوند- جلّ جلاله- را دريافته‌اند، آنجا كه در آيات محكم خويش مى‌فرمايد:

وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ‌.[1]- و جنّيان و انسانها را نيافريدم، مگر اينكه مرا بپرستند.

مسلّما همواره خود را مهيّاى فرمانبرى از اوامر او نموده، و دستور خدا به نماز را امتثال كرده، و او را براى اينكه ذاتا مستحقّ عبادت است پرستش مى‌كنى، چنان كه اگر خود را براى ورود شخصيّت بزرگوار و ارجمندى آماده كرده باشى، حتما وقتى او را مى‌بينى، براى احترام و تعظيم او بپا ايستاده، و به محض ديدن او به وى توجّه مى‌كنى. و يا اگر خود را براى ورود پيكى ارجمند مهيّا نموده باشى، وقتى چشم تو به او، و چشم او بر تو افتاد و پيام پيك را شنيدى، بدون تردّد و دودلى زود او را پذيرفته، و نيازى به تجديد نيّت پيدا نمى‌كنى.

امّا اگر از پروردگارت غافل باشى و توجّهت به دنيا و هوا و هوس خويش باشد، هنگام حضور در نماز نياز پيدا مى‌كنى كه دل گريخته‌ات را با افسار عقل و لبّ خويش حاضر ساخته، و آن را به ايستادن در پيشگاه مولايت وادار نمايى، و به يادش آورى كه او تو را خوانده و تو را مى‌بيند، و با عقل و قلب خويش قصد كنى كه‌

[1] ذاريات( 51): 56.