6- هنگامى كه خواستى از توالت بيرون بيايى، دست به شكم بمال، سپس آنچه را كه جدّم ابى جعفر طوسى- رضوان اللَّه عليه- روايت نموده، بگو:

«الحمد للَّه الّذى هنّأنى طعامى و شرابى، و عافانى من البلوى»

- سپاس خداوندى را كه خوراكى و نوشيدنى را براى من گوارا فرموده، و از گرفتارى [و بيمارى‌] عافيت و تندرستى عنايت نمود.

7- هنگام بيرون آمدن از توالت پاى راست خود را پيش از پاى چپ بيرون بگذارد و بگويد:

«الحمد للَّه الّذى عرّفنى لذّته، و أبقى في جسدى قوّته، و أخرج عنّى أذاه، يا لها نعمة، يا لها نعمة، يا لها نعمة، لا يقدرون القادرون قدرها.»

[1]- ستايش خدايى را كه لذّت غذا را به من شناسانيد، و نيرويش را در جسمم به جا گذاشت، و مايه رنج و اذيّت آن را از من بيرون راند. چه نعمت بزرگى، چه نعمت بزرگى، چه نعمت بزرگى، كه اندازه گيران نمى‌توانند اندازه عظمت آن را مشخّص سازند و بدانند.

شرايط آب‌

آبى در خور طهارت است كه مطلق، و پاكيزه از نجاسات باشد، و انسان از ناحيه شرع از استعمال آن براى طهارت مأذون باشد.

پس هر گاه چنين آبى پيدا شد بدان تطهير مى‌شود؛ و اگر چنين آبى پيدا نشد و آب قليل و كمتر از كرّ بود، اصل آب يقينا پاك و طاهر است، لذا انسان نبايد به خاطر قليل بودن، از طهارت با آن خوددارى كند و به گمان و تخمين به نجاست آن حكم كند؛ و گر نه به واسطه همين خوددارى كردن و ترك طهارت و نماز، نفس خويش را به هلاكت انداخته و به صاحب شريعت اهانت نموده، بلكه امور زشت و قبيحى را به فرستاده خداوند- جلّ جلاله- نسبت داده است؛ زيرا اگر مقصودش عبادت خداوند سبحان باشد، نبايد در تدبير و گفتار الهى با او مخالفت نمايد.

و مبادا به آنچه كه بسيارى از مردم بدان مبتلايند، يعنى ترك طهارت و نماز به‌

[1] مصباح المتهجّد، ص 7.