هر مديرى در حوزه مسؤوليت خود با فرادستان، فرودستان و ارباب رجوع متعددى سر و كار دارد و سمبل سازمان متبوعش محسوب مى‌شود و همگان، برخورد او را نشانه شخصيت و اعتبار اخلاقى سازمان مى‌دانند، از اين رو حتماً بايد به زيور وقار آراسته باشد و با آشنا و غريبه و كوچك و بزرگ، حساب شده و سنگين و سنجيده برخورد كند و در تصميم‌گيرى‌ها با تدبير و انديشه عمل كند و حق و راستى را مدّ نظر قرار دهد.

در اين صورت به سكينه و وقار آراسته شده است. چنان كه رسول خدا 6 فرمود:

«سُبْحانَ مَنْ تَرَدَّى بِالنُّورِ وَالْوَقارِ»[1]

منزه است خدايى كه سرشار از نور و وقار است.

مدير در پرتو اين صفت الهى، انديشه و عملش نورانى مى‌گردد، خلق و خوى خدايى مى‌يابد و از عجله بى جا كه صفت شيطان است، رهايى مى‌يابد. چنان‌كه همان حضرت فرمود:

«الْاناةُ مِنَ اللَّهِ وَ الْعَجَلَةُ مِنَ الشَّيْطانِ»[2]

سنگينى و متانت از جانب خداست ولى عجله از سوى شيطان است.

سرچشمه وقار

درخت تناور و پرثمر متانت، در سرزمين سبز و خرّم «علوّ همت» مى‌رويد. امير مؤمنان 7 در وصف آن مى‌فرمايد:

«الْحِلْمُ وَ الْاناةُ تَوْأَمانِ تُنْتِجُهُما عُلُوُّ الْهِمَّةِ»[3]

بردبارى و متانت همزاد و همراه، و هر دو نتيجه همّت عالى هستند.

بر اين اساس، مديران لايق، بلندنظر و داراى همّت عالى، زمينه رشد و نمو وقار و متانت را در سرزمين دل خويش، فراهم مى‌آورند، آن را به برگ و بار مى‌نشانند و در سايه‌اش به تنفّس مى‌پردازند و از ميوه‌هاى شيرينش بهره‌مند مى‌گردند.

[1] - بحارالانوار، ج 89، ص 319

[2] - همان، ج 71، ص 340

[3] - همان، ص 427