جامعه‌ها به ركود انسانيت و حيات مبتلا مى‌شوند و از سعادت فاصله مى‌گيرند. به همين دليل در اخلاق اسلامى از تبعيض، بى عدالتى، حق كشى و هرگونه ستم‌گرى به شدّت نكوهش شده و اسلام به كلى آن را تحريم كرده است.

نمودهاى عدالت‌

هر يك از مديران اسلامى نسبت به مجموعه، همكاران، امكانات، توليدات و كارآيى تشكيلات تحت اشراف خود، «امين» و «عادل» شمرده مى‌شوند و چنين خصلتى در واقع شرط لازم مديريت آن‌هاست و هر كس فاقد چنين شرطى باشد، نبايد مسؤوليت بپذيرد. موارد زير، نمودهايى از عدالت مدير هستند:

1- تقسيم مسؤوليت‌هاى مجموعه براساس كارآيى، تخصص، تعهّد و لياقت افراد؛

2- پرداخت حقوق و مزاياى زير مجموعه طبق قانون و مقررات صحيح؛

3- هزينه‌كردن وقت و بودجه براى بخش‌هاى مختلف و كاركنان هر قسمت، به اندازه ضرورت؛

4- كار و مسؤوليت خواستن از هر شخص و بخشى، به اندازه توان و وظيفه؛

5- تشويق و تنبيه، براساس برجستگى يا گسستگى از كار و مسؤوليت؛ به تعبير امير مؤمنان 7:

«وَ لا يَكُونَنَّ الُمحْسِنُ وَالْمُسى‌ءُ عِنْدَكَ بِمَنْزِلَةٍ سَواءٍ فَانَّ فى‌ ذلِكَ تَزْهيداً لِاهْلِ الْاحْسانِ فِى الْاحْسانِ وَ تَدْريباً لِاهْلِ الْاساءَةِ عَلَى الْاساءَةِ»[1]

نبايد نيكوكار و بدكار نزد تو مساوى باشند. زيرا چنين روشى سبب بى رغبتى نيكوكاران به كار نيكو و جرأت بدكاران به كار بد مى‌گردد.

6- جايگزين نشدن روابط انسانى (گرچه در حد متعارف لازم است) با ضوابط؛

7- پرهيز از پذيرفتن هرگونه رشوه مادّى و معنوى در قالب هديه، عيدى، پورسانت،

[1] - نهج‌البلاغه، نامه 53، ص 1000