الف- اخلاص‌

اداى حقوق مالى بايد مخلصانه، به دور از ريا وخودنمايى و براى خشنودى خداوند متعال انجام گيرد. قرآن كريم از مخلصان ستايش كرده، مى‌فرمايد:

«يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ»[1]

(اينها) اموال خود را براى خشنودى خداانفاق مى‌كنند.

درباره آنها كه اخلاص ندارند مى‌فرمايد:

«يُنْفِقُ مالَهُ رِئاءَ النَّاسِ»[2]

مال خود را براى نشان دادن به مردم انفاق مى‌كند.

نظر اسلام اين است كه عملى در پيشگاه خداوند، ارزش داشته و پذيرفته مى‌شود كه خالصانه انجام پذيرد و گرنه پشيزى نمى‌ارزد. از اين رو، على 7 مى‌فرمايد:

«الْعَمَلُ كُلُّهُ هَباءٌ إِلَّا ما اخْلِصَ فيهِ»[3]

تمام اعمال، غبار (باطل و بى حاصل) است، مگر آنچه درآن اخلاص باشد.

ب- بدون منّت‌

حق فقرا و محرومان بايد محترمانه وبه دور از منّت و آزار ادا گردد. قرآن كريم در اداى حقوق مالى، اجر و پاداش رابراى كسانى مى‌داند كه منّت وآزارى برگيرنده آن نمى‌نهند و مى‌فرمايد:

«الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ لا يُتْبِعُونَ ما أَنْفَقُوا مَنًّا وَ لا أَذىً لَهُمْ‌

[1] - بقره، آيه 265.

[2] - بقره، آيه 264.

[3] - شرح غررالحكم، ج 1، ص 368.