امام همواره مى‌فرمود: هيچ كس حق ندارد از اينجا به جايى تلفن شخصى كند، تلفن داخل نجف را اجازه مى‌دادند، اما به كربلا يا جاى ديگر، نمى‌توانستيم تلفن بزنيم؛ زيرا امام، تحريم كرده بود، حتى به فرزند خود فرمود: تو حق ندارى به تهران يا جاى ديگر تلفن كنى، ولى اگر در مسير انقلاب بود، مانند نشر اعلاميه به وسيله تلفن ياگرفتن خبر، اجازه مى‌داد.

مورد ديگر صرفه جويى كاغذ بود. يك بار برادرى كه مسؤول امورِ مالىِ امام بود، پشت يك پاكت چيزى نوشت و خدمتِ امام فرستاد، ايشان در يك كاغذ كوچك، جواب داد وزير آن نوشت: شما در اين قطعه كوچك هم مى توانستيد، بنويسيد. از اين رو، آن برادر، كاغذهاى خرده راجمع وجور مى‌كرد ودر كيسه‌اى مى گذاشت و هنگامى كه مى‌خواست براى امام، چيزى بنويسد، روى آن كاغذ پاره‌ها مى‌نوشت. امام هم زيرش، جواب را مى‌نوشتند.»[1]

ب- عدالت در توزيع‌

از ويژگيهاى ديگر حكومت پيامبر وعلى 8 «عدالت درتوزيع» بيت المال بود. آن بزرگواران سهم هر مسلمانى را از بيت‌المال بر مبناى قانون اسلام پرداخت مى‌كردند وهرگز نظر شخصى، فاميلى، پارتى بازى، تملّق‌گويى ومانند آن را در تقسيم بيت المال دخالت نمى‌دادند.

بيت المال مسلمانان متعلق به عموم مسلمانان است، همه آنان در آن سهيم و شريكند واين شركت از جهت مسلمان بودن يا رزمنده بودن آنهاست ودراين عناوين كسى بر ديگرى امتيازى ندارد، بنابراين سهم همه افراد باهم مساوى است و هر فردى حقّى مشابه حق ديگران دارد. اين مسأله از سيره پيامبراكرم 6 وخطبه‌ها ونامه‌ها و تاريخ زندگى اميرالمؤمنين (ع) به روشنى مستفاد مى‌شود كه بر تقسيم بالسويه بيت‌المال اصرار مى ورزيده‌اند وعلت مخالفت برخى كه ابتدا با آن حضرت، بيعت كردند، همين بود كه ديدند در عطايا فرقى بين افراد نمى‌گذارد وكسى را بخاطر

[1] - سيماى فرزانگان، رضا مختارى، ج 3، ص 423- 424، دفتر تبليغات اسلامى.