ب- هدف انگاشتن دنيا

انسانى كه دنيا ومادّيات را هدف خويش قرار داده است، درانباشتن ثروت وطمع به مال ديگران زياده روى مى‌كند، بطورى كه دوستى مال ومادّيات تمام قلبش را فرا مى‌گيرد، ومكارم اخلاقى و صفات انسانى را فراموش مى‌كند. قرآن كريم مى‌فرمايد:

«كَلَّا بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ وَ لا تَحَاضُّونَ عَلى‌ طَعامِ الْمِسْكِينِ وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلًا لَمًّا وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا.[1]

نه چنان است. شما يتيم راگرامى نمى‌داريد، ويكديگر را به خوراندن مسكين ترغيب نمى‌كنيد، وميراث را حريصانه مى خوريد، ومال را زياد دوست داريد.

ولى اگر ديده بصيرت انسان بينا باشد ودرپى اين دنياى فانى، سراى باقى رانظاره كند، نه تنها به پستى حرص و طمع تن در نمى‌دهد، بلكه بسيارى از امور مادّى را نيز به ديده حقارت مى‌نگرد. حضرت على 7 فرمود:

«لَوْ رَاى الْعَبْدُ اجَلَهُ وَ سُرْعَتَهُ الَيْهِ ابْغَضَ الْأَمَلَ وَ تَرَكَ طَلَبَ الدُّنْيا»[2]

اگرانسان مرگ و شتاب آن را مى‌ديد، آرزوها رادشمن مى‌داشت ودنيا طلبى راترك مى‌كرد.

آثار حرص و طمع‌

آزمندى وتوقّع داشتن در اموال مردم آثار ناهنجارى را در پى دارد، از آن جمله:

الف- خوارى و گرفتارى‌

انسان طمعكار و آزمند، خوار و ذليل ديگران است و به خاطر اين كه مالى به دست آورد، آبرو و شخصّيت خويش را از دست مى‌دهد. حضرت على (ع) مى فرمايد:

[1] - فجر، آيه 17- 20.

[2] - بحارالانوار، ج 73، ص 95.