درس سيزدهم زهد

زهد و فضيلت آن‌

«زهد» در لغت يعنى «پارسايى»، «گرفتن اقلّ كفايت از حلال وترك زايد آن، ضد رغبت.»[1] به عبارت ديگر، زهد يعنى بى رغبتى و بى‌اعتنايى به چيزى، به خاطر كوچك دانستن آن. زاهد كسى است كه از دنيا و امور دنيايى، ازروى ميل و رغبت، به خاطر كوچك دانستن آن، دورى كند وبه اندك آن قناعت نمايد، تا سبكبار و سبكبال در مسير فرمانبردارى خدا قدم نهاده، انوار و تجلّيات الهى در دلش وارد شده و از نزديكان درگاه خداوند شود.

پيامبر اكرم 6 زهد را سبب محبت به خداوند مى‌شمارد و مى‌فرمايد:

[1] - لغت نامه دهخدا، ج 27، ص 559.