«اذا ارادَ احَدُكُمْ انْ يُسْتَجابَ لَهُ فَلْيَطِبْ كَسْبَهُ، وَلْيَخْرُجْ مِنْ مَظالِمِ النَّاسِ، وَانَّ اللَّهَ لا يَرْفَعُ دُعاءَ عَبْدٍ وَ فى‌ بَطْنِهِ حَرامٌ، اوْعِنْدَهُ مَظْلَمَةٌ لِاحَدٍ مِنْ خَلْقِهِ»[1]

هرگاه يكى از شما بخواهد، دعايش مستجاب شود بايد كسب خود را پاك كرده، از عهده حقوق مردم خارج شود وهمانا خدا، دعاى بنده‌اى كه در شكمش لقمه حرام باشد يا حقى از بندگان خدا نزدش، باشد، قبول نمى‌كند.

د- حضور قلب و رقّت آن هنگام دعا:

از امام صادق عليه‌السلام نقل شده كه فرمود:

خداى بزرگ، دعايى را كه از دل غافل برخيزد، اجابت نمى‌كند، پس هرگاه دعا كردى، به دل توجه كن (حضور قلب داشته باش) و يقين داشته باش كه اجابت مى‌شود.[2]

همچنين فرمود:

هرگاه دل يكى از شما رقت كرد (ونرم شد) در آن حال، دعا كند؛ زيرا دل تا پاك نشود نرم‌

نمى‌شود.[3]

موانع اجابت دعا

در اينجا پاره‌اى از موانع اجابت دعا مطرح مى‌گردد.

الف- مصلحت نبودن:

گاهى حكمت الهى اقتضاى استجابت دعايى را ندارد و مصلحت ايجاب مى‌كند كه دعاى ما مستجاب نشود؛ زيرا ما از حقيقت امور، مطلع نيستيم.

چه بسا كه چيزى براى ماضرر داشته باشد و ما به حسب ظاهر تصوّر مى‌كنيم مفيد است، ولى خدا صلاح و فساد و خير و شر ما را بهتر مى‌داند وحكمتش اقتضا مى‌كند، بعضى از دعاها كه به صلاح نيست مستجاب نشود. على عليه‌السلام فرمود:

[1] - همان مدرك، به نقل از بحارالانوار، ج 93، ص 321

[2] - اصول كافى، ج 4، ص 221

[3] - همان مدرك، ص 227