«قُلْ ما يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّي لَوْ لا دُعاؤُكُمْ ...»[1]

بگو: اگر دعاى شما نباشد، پروردگار من به شما اعتنايى نمى‌كند ....

پروردگار متعال، بندگانش را دوست دارد و خير و سعادت آنان را مى‌خواهد و نمى‌پسندد كه بندگانش بدبخت و بد عاقبت شوند. از اين رو، آنان را به مقتضاى فطرت، دعوت كرده و راه رشد، سعادت وارزش را به آنها نشان داده كه مبادا از دعا غفلت كنند و سفارش مى‌كند:

«... ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ ...»[2]

مرا بخوانيد، تا دعاى شما را مستجاب كنم ....

دعا از نظر روايات‌

در روايات اهل بيت عليهم السلام گاهى از دعا به عنوان عبادتى مستقل، بهترين عبادت، مغز و روح پرستش ياد شده واز محبوبترين كارها در روى زمين شمرده شده است و گاهى نيز از آن به عنوان وسيله رفع گرفتاريها، دفع بلا و مصيبت، شفاى دردها، كليد نجات، گنجينه رستگارى، سلاح و سپر مؤمن و بهترين وسيله نزديكى به درگاه خدا ياد شده است.

اولياى گرامى اسلام، مى‌كوشيدند، فرهنگ دعا و استمداد از درگاه خداوند متعال در ميان مسلمانان براى هميشه زنده بماند. از اين رو، به پيروان خود سفارش مى‌كردند، درتمام حالات زندگى با خدا ارتباط داشته و حاجتهاى خود را از او بخواهند، از او كمك بگيرند و حتى مسائل كوچك خود را با خدا در ميان بگذارند. چنانچه در حديث قدسى آمده كه خداوند تعالى به حضرت موسى (ع) فرمود:

[1] - فرقان، آيه 77

[2] - مؤمن، آيه 60