«الَّذِينَ هُمْ فِي صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ»[1]

آنان (كسانى هستند كه) در نمازشان خشوع مى‌ورزند.

نماز گزار بايد كارى كند كه درحال نماز فكر و ذهن او متوجه عبادت و معبود باشد. بدين منظور درجايى نماز بخواند كه مايه پريشانى حواس نشود. درحال نماز با حالت آرام وبدون حركت زايد بدن باشد، درحال قيام به محل سجده نگاه كند. درحال ركوع به پهلوى پاى راست بنگرد، از نماز خواندن درجايى كه در برابر آب، درب گشاده، نقاشى، خطاطى، گل و گياه و چيزهايى است كه موجب پريشانى حواس مى‌شود، خوددارى ورزد.

نقطه مقابل اهتمام به نماز، سبك شمردن نماز است، پاره‌اى از مظاهر سبك شمردن نماز از اين قرار است:

1- ترك نماز در پاره‌اى اوقات، مثلًا صبحها به دليل غلبه خواب‌آلودگى و مانند آن.

2- تأخيرنماز از اوّل وقت، به دليل اشتغال و يا به هر دليل ديگر (غير حالت اضطرار).

3- شركت نكردن درنماز جماعت و حضور نيافتن در مسجد.

4- اهميت ندادن به آشنايى با مسايل نماز.

5- نماز خواندن باشتاب، بطورى كه ركوع، سجود، قرائت و ذكر درآن كامل نباشد.

6- پريشانى حواس درحال نماز.

7- بدون مقدمه (اذان، اقامه وپاره‌اى از دعاهاى مستحب پيش از نماز) به نماز پرداختن.

8- بدون تعقيبات (تسبيح فاطمه زهرا سلام الله عليها، سجده شكر، دعا و طلب حاجت از خدا) از حال عبادت خارج شدن.

[1] - مؤمنون، آيه 2