اخلاق در لغت به معنى خويها و در اصطلاح، عبارت است از حالت نفسانى
پايدارى كه اعمال به آسانى و بدون نياز به فكر و انديشه، از ناحيه آن سر مىزند و
علمى كه پيرامون ملكات نفسانى بحث كرده و چگونه زيستن را به انسان مىآموزد، علم
اخلاق نام دارد. موضوع آن، نفس انسان و جدا كردن فضايل از رذايل است. هدف آن،
پيراستن نفس، از فرومايگيها و آراستن آن به فضايل اخلاقى و رساندن انسان به سعادت
است و از لازمترين علوم مورد نياز مىباشد.
اسلام، اخلاق را كه يكى از هداياى الهى است، ملاك ارزش انسان و شرط
لازم براى حاكميت و سعادت انسان دانسته، به دست آوردن آن را بدون طاعت و بندگى
ميسر نمىداند؛ زيرا بدون فضل و رحمت او، كسى نمىتواند خود را به ارزشهاى اخلاقى
و تزكيه نفس بيارايد.
ابتداى جوانى، بهار كسب ارزشهاى اخلاقى است. از اين رو، اسلام، بويژه
به جوانان سفارش مىكند براى كسب فضايل انسانى كوشيده، دل خود را براى پرورش
فضيلتهاى اخلاقى آماده سازند.
روش قرآن كريم در زمينه دعوت به ارزشهاى اخلاقى و انسانى، معرفت ذات
اقدس الهى بوده و ايمان، اعتقاد و توحيد ناب را پشتوانه محكمى براى رسيدن به آن
ارزشها معرفى كرده است كه خشنودى خدا و رسيدن به او را براى انسان به ارمغان
مىآورد.