انسان بايد به رحمت الهى اميدوار باشد و از خدا بترسد؛ اميد به رحمت
خدا اين است كه انسان در عين كوشش در كسب رضاى الهى براى دورى از عذاب خدا به خدا
پناه برد و به او اميد داشته باشد و نيز براى نيل به درجات كمال و رهايى از غفلتها
به رحمت الهى اميدوار باشد و گناهانش او را از رحمت خدا مأيوس نكند.
از سوى ديگر بايد از عذاب الهى بترسد و از كيفر ومؤاخذه او ايمن
نباشد. ترس ازخدا معانى و مراتبى دارد از قبيل ترس از خشم وعذاب خدا در دنيا و
آخرت، لرزش دل در برابر عظمت الهى و ....
اميدوارى در حد معيّنى خوب و پسنديده است و آن حد، غلبه نكردن بر خوف
است. چنانكه از حد تجاوز كند به غفلت ازمكر و عذاب الهى مىگرايد. خوف نيز در حد
معينى پسنديده است و آن تحت الشعاع قرار ندادن اميدوارى است. اگر خوف از حد تجاوز
كرد به نااميدى منجر مىشود وعين گمراهى خواهد بود.