«چ»

(چاه چون بشنيد آن تابش نماند) (389) (چشم بر ره تا فتوحى در رسد) (87) (چگونه نقد باشد در درونم) (391) (چنان از شاخ افتادند در خاك) (77) (چنان داد باز ارشميدس جواب) (4) (چنانشان مياور ز بيچارگى) (207) (چند كور از ميان آن كوران) (266) (چنين داد پاسخ سخن گوى پير) (186) (چنين دارم من از درگاه فرمان) (380) (چنين گفت پيش زغن كركسى) (59) (چنين گفت ديدم گرت باور است) (60) (چنين گفت گودرز كاى نرّه شير) (99) (چنين گفته است شعبى مرد درگاه) (390) (چو آمد باد از دورى به تعجيل) (340) (چو آمد حجابى ميان دو كاخ) (137) (چو آنجا شد كه گفت او ديده بگماشت) (20) (چو استاد دانست كان تيز هوش) (4) (چو او در ديدن خود شك نمى‌ديد) (21) (چو او را ديد پيش او به در شد) (47) (چو اينجا ديدمش ماندم در اين سوز) (47) (چو اين ماده در تن نمى‌دانيش) (5) (چو باد آورد در هندوستانش) (47) (چو بادى آتشى در خويشتن زد) (77) (چو بادى مى‌رسد او مى‌گريزد) (340) (چو بر اهل شهر باز شدند) (266) (چو بز تا چند خواهى از كمر جست) (261) (چو بشنيد اين سخن عيسى برآشفت) (159) (چو بوى مشك از دكان برون شد) (348) (چو پر كرد از اخلاط آن مايه تشت) (4) (چو خالى كرد حالى هفت صحرا) (487) (چو در گلخن فتاد آن طوطى خويش) (77) (چو ديدش پير زن برخاست از جاى) (161) (چو رويش از گلاب و عود تر شد) (348) (چو زان دو حرف نشنيدى يكى راست) (391) (چو زان كار گردند پرداخته) (137) (چو زيشان شنيدم جوابى چنين) (59) (چو زين قصّه گفتن به آخر رسيد) (137) (چو سازد تا رسد نزد شما باز) (76) (چو شد صفّه چينيان بى‌نگار) (137) (چو صيّاد را آهو آمد به دست) (4) (چو طوطى اين سخن بشنود در حال) (77) (چو طوطى ديد هندو را برابر) (76) (چو عضوى به درد آورد روزگار) (410) (چو فارغ گردد از خوردن به يك بار) (487) (چو فرزانه ديد آن دو بت خانه را) (137) (چو كركس بر دانه آمد فراز) (60) (چو گفت آن نام حال آن استخوان زود) (159) (چو مرد آنگه به زارى استخوانش) (159) (چو نازل شود زآسمانها قضا) (59) (چو نام مهترش آخر در آموخت) (159) (چون ببينم پوستين خود پگاه) (468) (چون بديد آن آب خوش مرد سليم) (100)