«مَنْ لَا يُؤتىَ منَ الْبُرْء منْ مَريضٍ ابْعَدُ فى دَائه الَّا
منْ جهَة دَوَائه وَ لَا فى علَّته الَّا منْ قبَل حمْيَته»[1]
عيون الاخبار، طبع مصر، ج 2، ص 220 [ص 59 شرح مثنوى]
[حزن و گريه در دعا شرط دعاست]
7-
«رفت
در مسجد سوى محراب شد
سجده گاه از اشك شه پُر آب شد
... سهل بن عبد اللّه تسترى (متوفى 283) گفته
است: «نزديكترين دعا به اجابت، دعايى است كه به مقتضاى حالت قلبى باشد. و آن را
به اضطرار تفسير كردهاند و گفتهاند كه بهترين دعاها آن است كه حزن موجب آن شود.»
رساله قشيريه، طبع مصر، ص 119، 121 و «گريستن و حتى خود را به گريه زدن از آداب
دعا شمرده مىشود.» سفينة البحار، طبع ايران، ج 1، ص 446 [ص 60 شرح مثنوى]
[1] - بيش از همه آن كس شفا يافتنش بعيد است كه به رغم
درمان و پرهيز، درد و مرضش افزايش يابد.
[2] - خدايا، در حالى دست نياز به سوى تو دراز مىكنم
كه تلاش من به جايى نرسيده و درمانده شدهام و هواى نفس بر آنم داشته است تا به
سوى كسى روى آورم كه او خود حاجاتش را به سوى تو مىآورد و به تو محتاج است. اينها
لغزش و خطاى خطا كاران و پر گناهان است كه به من دست داده است. اينك با ياد توست
كه از خواب غفلت بيدار شدهام و با توفيق توست كه از لغزش نجات يافتهام.