اشاره به خبر ذيل است:

يُؤْتَى بعَبْدٍ يَوْمَ الْقيَامَة فَيُوقَفُ بَيْنَ يَدَى اللَّه عَزَّ وَ جَلَّ فَيَأْمُرُ به الَى النَّار فَيَقُولُ أَىْ رَبِّ امَرْتَ بي الَى النَّار وَ قَدْ قَرَأْتُ الْقُرْآنَ فَيَقُولُ اللَّهُ أَىْ عَبْدي إنِّي أَنْعَمْتُ عَلَيْكَ وَ لَمْ تَشْكُرْ نعْمَتي فَيَقُولُ أَىْ رَبِّ أَنْعَمْتَ عَلَىَّ بكَذا فَشَكَرْتُكَ بكَذا وَ أَنْعَمْتَ عَلَىَّ بكَذَا فَشَكَرْتُكَ بكَذَا فَلَا يَزَالُ يُحْصي النِّعَمَ وَ يُعَدِّدُ الشُّكْرَ فَيَقُولُ اللَّهُ تَعَالَى صَدَقْتَ عَبْدى إلَّا أَنَّكَ لَمْ تَشْكُرْ مَنْ أَجْرَيتُ لَكَ نعْمَتي عَلَى يَدَيْه وَ إنِّى قَدْ آلَيْتُ عَلَى نَفْسي أَنْ لَا أَقْبَلَ شُكْرَ عَبْدٍ لنعْمَةٍ أَنْعَمْتُهَا عَلَيْه حَتَّى يَشْكُرَ مَنْ سَاقَهَا منْ خَلْقي إلَيْه‌[1].

سفينة البحار، ج 1، ص 710، شرح خواجه ايوب با تفاوتى در اسلوب [ص 214 احاديث مثنوى‌]

[نفرى همچون هزار]

1030-

به ذيل شماره (890) رجوع كنيد.

[ص 214 احاديث مثنوى‌]

[1] - روز قيامت وقتى بنده‌اى را در برابر خداى- عزّ و جلّ- نگه مى‌دارند و فرمان مى‌رسد كه او را در آتش جهنّم افكنيد، مى‌گويد: خدايا، دستور دادى مرا در آتش افكنند در حالى كه من قارى قرآن بودم. خطاب مى‌آيد بنده من، نعمتت دادم ولى شكر آن را به جاى نياوردى. مى‌گويد خدايا، فلان نعمتم دادى و من شكرش را به جاى آوردم. نعمت ديگرم دادى آن را هم شكر گفتم. او همين طور نعمتها و شكر آنها را بر مى‌شمارد. خداوند متعال مى‌فرمايد آنچه گفتى صحيح است امّا آن را كه وسيله رساندن نعمت من به تو بوده است شكر نكرده‌اى. و من به جان خودم سوگند خورده‌ام كه شكر گزارى بنده‌اى را نپذيرم مگر اين كه شكر رسانندگان نعمتم يعنى مردم را نيز به جاى آورده باشد.