[سرّ النَّاسُ مَعَادن‌]

1008-

به حديث مذكور در ذيل شماره (329) اشاره است.

[ص 211 احاديث مثنوى‌]

[بو كردن مجنون‌]

1009-

مأخذ آن روايت ذيل است:

وَ رُوى انَّهُ لَمَّا ماتَتْ لَيْلَى اتَى الْمَجْنُونُ الَى الْحَىِّ وَ سَأَلَ عَنْ قَبْرهَا فَلَمْ يَهْدُوه الَيْه فَأَخَذَ يَشُمُّ تُرابَ كُلِّ قَبْرٍ يَمُرُّ به حَتَّى شَمَّ تُرَابَ قَبْرهَا فَعَرَفَهُ وَ انْشَدَ.

ديوان مجنون، ص 68 و اين بيت از مسلم بن الوليد ملقب به صريع الغوانى است از شعراى مشهور و معاصر هارون الرشيد. با تغيير مختصرى به صورت ذيل:

معجم الشعراء، مرزبانى، طبع مصر، ص 372، تاريخ بغداد، ج 13 ص 97، اين مطلب از افادات دانشمند محقق آقاى مجتبى مينوى است.

و گمان مى‌رود كه داستان منسوب به مجنون را از روى همين بيت ساخته باشند.

[ص 211 قصص مثنوى‌]

[1] - نقل كرده‌اند كه مجنون پس از مرگ معشوقه‌اش ليلى به قبيله وى رفت و سراغ قبرش را گرفت. اما كسى راهنماييش نكرد. ناگزير خود به جست و جو پرداخت و با بوييدن خاك قبرها گم شده خويش را يافت. و برايش اين چنين سرود: مى‌خواهند چنين قبرى را از عاشقش مخفى كنند، اما( نمى‌دانند كه) بوى خوش اين تربت عاشق را به سوى خود مى‌كشاند.

[2] - مى‌خواهند چنين قبرى را از دشمنش مخفى كنند، اما( نمى‌دانند كه) بوى خوش اين تربت دشمن را با خبر مى‌سازد.