[كى شنيدن بود مانند]

879-

مطابق است با مضمون روايتى كه در ذيل شماره (563) ياد كرديم.

[ص 181 احاديث مثنوى‌]

[فاصله بين حق و باطل‌]

880-

مأخذ آن روايت ذيل است:

الَاصْمَعىُّ قَالَ سَأَلَ عَلىُّ بْنُ ابى طَالبٍ الْحَسَنَ ابْنَهُ رضْوَانُ اللَّهُ عَلَيْهمْ قَالَ كَمْ بَيْنَ الايمَان وَ الْيَقين قَالَ ارْبَعُ اصَابعَ قَالَ وَ كَيْفَ ذَلكَ قَالَ الايْمَانُ كُلُّ مَا سَمعَتْهُ اذُنَاكَ وَ صَدَقَهُ قَلْبُكَ وَ الْيَقينُ مَا رَأَتْهُ عَيْنَاكَ فَايْقَنَ به قَلْبُكَ وَ لَيْسَ بَيْنَ الْعَيْن وَ الاذُنَيْن الَّا ارْبَعَ اصَابعَ‌[1].

عقد الفريد، ج 4، ص 276 و همين مطلب در جلد عاشر، بحار الانوار، ص 90، به نقل از خرايج و جرايح راوندى مذكور است.

[ص 192 قصص مثنوى‌]

[شجاعت و قتال‌]

881-

[1] - اصمعى چنين نقل كرده است كه حضرت على بن ابى طالب از فرزندش حسن- كه رضوان خدا بر آنان باد- پرسيد بين ايمان و يقين چه قدر فاصله است؟

فرزندش پاسخ داد چهار انگشت. فرمود چگونه؟ گفت براى اين كه آنچه را دو گوش بشنود و دل تصديقش كند ايمان است. اما آنچه را دو چشم ببيند و دل به آن مطمئن شود يقين. و مى‌دانيم كه بين چشم و گوش چهار انگشت بيشتر فاصله نيست.