[احمد 6 از هجران حق بى‌تاب شد]

870-

مأخذ آن روايت ذيل است:

عَنِ ابن عَبَّاسٍ انَّ رَسُولَ اللَّهِ 6 لَمَّا نَزَلَ عَلَيهِ الوَحىُ بِحرَاء مَكَثَ ايَّاماً لَا يَرَى جِبرِيلَ فَحَزَنَ حُزنَاً شَدِيداً حَتَّى كَانَ يَعدُو الَى ثَبِير مَرَّةً وَ الَى حِرَاءٍ مَرَّةً يُرِيدُ ان يُلقِىَ نَفسَهُ مِنهُ فَبَينَا رَسُول اللَّهِ 6 كَذلِكَ عَامِداً لِبَعضِ تِلكَ الجِبَالِ الَى ان سَمِعَ صَوتاً مِنَ السَّمَاءِ فَوَقَفَ رَسُولُ اللَّهِ 6 صَعِقاً لِلصَّوتِ‌[1].

دلائل النبوة، ج 1، ص 69 [ص 188 قصص مثنوى‌]

[ «عفو كن تا عفو يابى در جزا»]

871-

[1] - از ابن عباس نقل شده. زمانى كه رسول خدا6 در حرا بود و به آن حضرت وحى مى‌شد براى چند روزى وحى به تأخير افتاد و جبرئيل را نديد. به همين جهت شديداً غمگين شد. به طورى كه شتابان گاهى به كوه ثبير و گاهى به كوه حرا مى‌رفت. و مى‌خواست خود را از آنجا به پايين افكند. يك بار كه چنين قصدى داشت ناگهان صدايى از آسمان شنيد آنچنان كه در جا ايستاد و از شدّتش بى‌هوش شد.