الَى الْحَبيب. گفت مرگ جسرى است كه دوست را به دوست رساند. تذكرة الاولياء، ج 1، ص 300.

و اين بيت از شاه نامه فردوسى:

همين معنى را مى‌رساند.

[ص 172 قصص مثنوى‌]

[آن چنان بنما به ما اشيا كه هست‌]

796-

به ذيل شماره (272) رجوع كنيد.

[ص 163 احاديث مثنوى‌]

[توشه كم، حسرت ميّت فزود]

797-

به ذيل شماره (750) رجوع كنيد.

[ص 164 احاديث مثنوى‌]

[گر به حق اميد دارى رسته‌اى‌]

798-

مأخذ آن روايت ذيل است.

بَلَغَنى أَنَّهُ يُؤْتَى بالْعَبْد يَوْمَ الْقيَامَة وَ يُوقَفُ بَيْنَ يدَىَ اللَّه عَزَّ وَ جَلَّ فَيَقُولُ انْظُرُوا فى حَسَنَاته فَيَنْظُرُ فى حَسَنَاته فَلَا تُوجَدُ لَهُ حَسَنَةٌ فَيَقُولُ انْظُرُوا فى سَيِّئَاته فَتُوجَدُ لَهُ سَيِّئَاتٌ كَثيرَةٌ فَيُؤْمَرُ به الَى النَّار فَيُذْهَبُ به وَ هُوَ يَلْتَفتُ فَيَقُولُ رُدُّوهُ الَى مَا تَلْتَفتُ فَيَقُولُ اى رَبِّ لَمْ يَكُنْ هَذَا ظَنِّى اوْ رَجَائى فيكَ فَيَقُولُ صَدَقْتَ فَيُؤْمَرُ به الَى الْجَنَّة[1].

حلية الاولياء، ج 2، ص 295- و اين روايت با مختصر تفاوتى در عبارت در ص 315 از همين مجلد و نيز در ج 5، ص 226 و ج 6 ص 253 و در احياء العلوم، ج 4، ص 106 نقل شده است.

[ص 172 قصص مثنوى‌]

[1] - شنيده‌ام روز قيامت وقتى بنده‌اى را به پيشگاه خداى- عز و جل- مى‌آورند مى‌فرمايد كارهاى نيكش را بررسى كنيد. پس از بررسى معلوم مى‌شود هيچ كار حسنه‌اى نداشته است. فرمان مى‌آيد كارهاى بدش را بررسى كنيد. اين بار معلوم مى‌شود كارهاى بدش زياد است. دستور داده مى‌شود به دوزخش برند. هنگام بردن، وى پشت سرش را نگاه مى‌كند. خطاب مى‌شود او را به سمتى كه نگاه مى‌كند برگردانيد. وقتى برش مى‌گردانند مى‌گويد خدايا، پندار و اميد من به تو اين نبود( كه مرا به دوزخ فرستى). خداوند مى‌فرمايد راست مى‌گويى. آن گاه دستور مى‌دهد او را به بهشت برند.