(دفتر پنجم)

[راز مرغان نيك بشنو از خليل (ع)]

721-

اشاره است به تفصيلى كه مفسرين به اختلاف روايات در ذيل آيه شريفه:

وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِ الْمَوْتى‌ (سوره بقره، آيه 260) نقل كرده‌اند.

اينك روايت ابو الفتوح:

مفسران خلاف كردند در آن مرغان. عبد اللَّه عباس گفت طاووس بود و كركس و كلاغ و خروس. مجاهد و عطا و ابن يسار و ابن جُريج گفتند كلاغ بود و خروس و طاووس و كبوتر. ابو هريره گفت طاووس بود و خروس و كبوتر و مرغى كه آن را فُرنوق گويند. عطاء خراسانى گفت خداى تعالى وحى كرد به او كه چهار مرغ بگير: بطّى سبز و كلاغى سياه و كبوترى سفيد و خروس سرخ. اهل اشاره گفتند اختصاص اين مرغان از آن بود كه طاووس مرغى با زينت است و كلاغ مرغى حريص است و خروس شهوانى است و كركس دراز عمر است و كبوتر الوف است. گفتند اين چهار مرغ را بگير با اين چهار معنى و ايشان را بكش و به كشتن ايشان اين چهار معنى خود را بكش. كركس را بكش و طمع را از طول عمر برگير. و طاووس را بكش و طمع را از زينت دنيا ببر. و كلاغ را بكش و گلوى حرص ببر. و خروس را بكش و مرغ شهوت را پر و بال بشكن. و كبوتر را بكش و الْف از همه جهان بگسل.