مقتبس است از حديث معراج:

فَلَمَّا بَلَغَ سِدْرَةَ الْمُنْتَهَى فَانْتَهىَ إِلَى الْحُجُبِ فَقَالَ جبْرئِيلُ تَقَدَّمْ يَا رَسُولَ اللَّهِ لَيْسَ لِى أَنْ أَجُوزَ هذَا الْمَكَانَ وَ لَوْ دَنَوْتُ أَنْمُلَةً لَاحْتَرَقْتُ‌[1].

بحار الانوار، ج 6، باب 33 (فى معراجه)، شرح تعرف، ج 2، ص 44 و اين حديث به صور و تعبيرات مختلف در بحار الانوار نقل شده است (باب 33 از جزء ششم).

[ص 143 احاديث مثنوى‌]

[ميزبان خويش را حرمت بدار]

719-

اشارت است به مثلى كه بعضى آن را حديث پنداشته‌اند:

دَارِهِمْ مَا دُمْتَ فِي دَارِهِم‌[2].

و مؤلف اللؤلؤ المرصوع (ص 35) به نقل از سخاوى آن را جزء موضوعات آورده است.

[ص 144 احاديث مثنوى‌]

[1] - هنگامى كه( در شب معراج، پيامبر و جبرئيل) به سدرة المنتهى و به پايان حجابها رسيدند جبرئيل گفت اى رسول خدا، بعد از اين خودت به جلو قدم بردار زيرا من بيشتر از اين نمى‌توانم جلو بروم. و اگر به اندازه سر انگشتى جلو بروم خواهم سوخت.( نيز مراجعه شود به رديف 620).

[2] - تا زمانى كه در خانه آنان هستى با ايشان مدارا كن.