مقصود اين روايت است:

إذَا قَالَ المُؤمنُ اللُّهمَّ أَجرنى منَ النَّار اللَّهُمَّ أَجرنى منهُ‌[1].

المنهج القوى، ج 4، ص 387 [ص 132 احاديث مثنوى‌]

[اى خوش آن مؤمن كه نفسش رام شد]

666-

اشاره است به حديث:

طُوبَى لمَن ذَلَّ نَفسُهُ‌

- كه در ذيل شماره (508) نقل شد.

ص 132 احاديث مثنوى‌]

[كبريايى بشر شرك آورد]

667-

مقتبس است از مفاد خبر ذيل:

قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الكبريَاءُ ردَائى وَ العزَّةُ إزَارى فَمَن نَازَعَنى وَاحداً منهُما أُلقيه في النَّار[2].

مسند احمد، ج 2، ص 248، 376، 414، 427، جامع صغير، ج 2، ص 81 به وجوه مختلف و احياء العلوم، ج 1، ص 34

قَالَ رَسُول اللَّه (صَلّى اللَّهُ عَلَيه وَ آله وَ سَلَّم) العزُّ ازَارُهُ وَ الكبريَاءُ رَدَاؤُهُ فَمَن يُنَازعُني عَذَّبتُهُ‌[3].

مسلم، ج 8، ص 34 [ص 132 احاديث مثنوى‌]

[1] - وقتى مؤمن مى‌گويد خدايا، از آتش جهنم نجاتم ده آتش جهنم نيز مى‌گويد خدايا، از مؤمن نجاتم ده.( چون ورود مؤمن در آتش موجب خاموش شدن آن مى‌شود.)

[2] - خداوند- عز و جل- فرمود كبريايى و عزت ردا و جامه‌اى است كه بر قامت من دوخته شده. و هر كس در يكى از اين دو با من به ستيزه، برخيزد در آتش جهنمش خواهم انداخت.

[3] - رسول خدا6 فرمود: عزت و كبريايى جامه و ردايى است كه بر قامت حق بريده شده است. و هر كس در يكى از اين دو با خدا ستيزه كند عذابش خواهد كرد.( ظاهراً جمله آخر، فمن يُنَازعَهُ، عَذَّبَهُ بايد باشد.)