مقصود اين روايت است:

مَن بَشَّرَني بخُرُوج صَفَرٍ بَشَّرتُهُ بالجَنَّة[1].

كه در كتاب اللؤلؤ المرصوع ص 77 و نيز در رواشح سماويه، تأليف مير داماد جزء احاديث موضوعه شمرده شده است.

و بدين صورت:

مَن بَشَّرَني بخُرُوج آزَارَ بَشَّرتُهُ بالجَنَّة[2].

اللآلى المصنوعه، ج 2، ص 140 هم جزء موضوعات آمده است. [ص 130 احاديث مثنوى‌]

[ «گفت عُكّاشه ببرد از مژده بر»]

659-

اشاره است به حديثى كه در ذيل شماره (655) ذكر شد و بى‌گمان از اختلاط آن حديث با روايت موضوع:

مَن بَشَّرَني بخُرُوج صَفَرٍ

[شماره 658)- اين داستان پديد آمده است و هيچ يك از اصحاب رجال و محدثين چنين مطلبى نقل نكرده‌اند.

[ص 131 احاديث مثنوى‌]

[ «غافلى هم حكمت است و نعمت است»]

660-

[1] - كسى كه مرا به پايان يافتن ماه صفر مژده دهد بهشتى شدنش را مژده مى‌دهم.

[2] - كسى كه مرا به پايان يافتن ماه آزار( از ماه‌هاى رومى است) مژده دهد بهشتى شدنش را مژده مى‌دهم.( اين حديث را به هر دو صورتش جعلى و نامعتبر دانسته‌اند.)[ نيز مراجعه شود به شماره 655)