اشاره است به حديث:

حُبُّ الوَطَن منَ الايمَان‌

- كه در ذيل شماره (509) راجع بدان سخن گفتيم.

[ص 126 احاديث مثنوى‌]

[ «در وضو هر عضو را وردى جداست»]

640-

مقصود وردهاى ذيل است:

اللَّهُمَّ ارحني رَائحَةَ الجَنَّة وَ ارزقني من نَعيمهَا وَ لَا تُرحني رَائحَةَ النَّار.

اللَّهُمَّ اجعَلني منَ التَّوَّابينَ وَ اجعَلني منَ المطهَّرينَ وَ اجعَلني منَ الصُّلَحَاء الرَّاشدينَ وَ اجعَلني منَ الَّذينَ لَا خَوفٌ عَلَيهم وَ لَا هُم يَحزَنُونَ‌[1].

المنهج القوى، ج 4، ص 306- 307 نيز رجوع كنيد به: احياء العلوم، ج 1، ص 99 كه با اختلاف عبارت اوراد مذكوره را در آنجا مى‌توان ديد.

[ص 126 احاديث مثنوى‌]

[بهر استنجا دعايش ديگر است!]

641-

مأخذ آن حكايتى است كه به طريق اشارت در مقالات شمس آمده است.

سوراخ غلط كرده است.

ارحنى رَائحَةَ الجَنَّة[2]

وقت استنجا مى‌گويد. دعا راست، اما سوراخ غلط كرده! مقالات شمس، نسخه كتاب خانه فاتح، ورق 38

[1] - خدايا، بوى بهشت را به مشامم رسان. و از نعمت آن برخوردارم كن. و از آتش جهنم بركنارم دار. خدايا، مرا از توبه كنندگان واقعى، پاك شدگان، صالحان ره يافته و كسانى كه ترس و اندوه در دلشان راه ندارد قرار ده.

[2] - خدايا بوى بهشت را به مشامم رسان!