مناسب است با الفاظ و مضمون حديثى كه در ذيل شماره (316) مذكور افتاد.

[ص 125 احاديث مثنوى‌]

[آدمى را حكم بر ظاهر بُوَد]

637-

حكم شرعى و موافق است با مضمون خبر:

نَحنُ نَحكُمُ بالظَّاهر وَ اللَّهُ يَتَوَلَّى السَّرَائرَ[1].

احياء العلوم، ج 4، ص 151 و بعضى نيز آن را حديث نمى‌شمارند (رجوع كنيد به فيه ما فيه، انتشارات دانشگاه تهران، ص 303).

و در روايت ديگر آمده است:

إنِّى لَم أُؤمَر ان أُنَقَّبَ عَلى قُلُوب النَّاس‌[2].

نهايه ابن اثير، ج 4، ص 168، جامع صغير، ج 1، ص 104 [ص 125 احاديث مثنوى‌]

[آبگيرى بود و سه ماهى در آن‌]

638-

مأخذ آن حكايتى است مذكور در كليله و دمنه، باب الاسد و الثّور (ص 84) به طريق ذيل:

آورده‌اند كه در آبگيرى از راه دور و از گذريان و تعرض ايشان مصون سه ماهى بودند. دو حازم و يكى عاجز. از قضا روزى دو صياد بر آن گذشتند. با يكديگر ميعاد نهادند كه دام بياورند و هر سه را بگيرند. ماهيان اين سخن بشنودند. آن كه حزمى داشت و بارها دستبرد زمانه جافى و شوخ چشمى سپهر غدار ديده بود و بر بساط خرد و تجربت ثابت قدم شده، سبك روى به كار آورد. و از آن جانب كه آب آمدى برفور بيرون‌

[1] - ما حكم به ظاهر مى‌كنيم. و حكم و ولايت بر باطن مخصوص پروردگار است.

[2] - من مأمور نشده‌ام كه در باطن مردم تجسس كنم.