«پيش عطارى يكى گل خوار رفت‌

تا خرد ابلوج قند خاص زفت‌

بود در شهر بلخ بقّالى‌

بى‌كران داشت در دكان مالى‌

ز اهل حرفت فراشته گردن‌

چابك اندر معاملت كردن‌

هم شكر داشت هم گل خوردن‌

عسل و خردل و خَلّ اندر دن‌

ابلهى رفت تا شكر بخرد

چون كه بخريد سوى خانه برد

مرد بقّال را بداد درم‌

گفت شَكَر مرا بده به كرم‌

برد بقال دست زى ميزان‌

تا دهد شكّر و بَرَد فرمان‌

در ترازو نديد صدگان سنگ‌

گشت دل تنگ از آن و كرد آهنگ‌

مرد بقال در ترازوى خويش‌

سنگ صدگان نهاد از كم و بيش‌

كرد از گل ترازو را پاسنگ‌

تا شكر بدهدش مقابل سنگ‌

مرد ابله مگر كه گل خوردى‌

تن و جان را فداى گل كردى‌

از ترازو گلك همى‌دزديد

مرد بقال نرم مى‌خنديد

گفت مسكين خبر نمى‌دارد

كان زيان است و سود پندارد

هر چه گل كم كند همى‌زين سر

شكرش كم شود سرى ديگر