علم از هست ها در قلمرو محسوسات سخن می‌گوید و ایمان از هست ها در قلمرو کل هستی.

علم از بودها گفتگو می‌کند و دین از بایدها.[1]

دعا و تیرانداز

رسول خدا 6: مَثَلُ‌ الَّذِي‌ يَدْعُو بِغَيْرِ عَمَلٍ كَمَثَلِ الَّذِي يَرْمِي بِغَيْرِ قَوْسٍ؛

مثل آن‌کسی که دعا می‌کند ولی درراه رسیدن به خواسته‌اش تلاش نمی‌کند مثل کسی است که از کمان بدون زه تیراندازی کند.[2]

انسان‌های موفق اهل عمل و امید و دعا هستند ولیکن انسان‌های تنبل و بی‌اراده تنها دست به دعا دارند و اهل تلاش و همت و پشتکار نیستند. به‌قول‌معروف از تو حرکت از خدابرکت.

نیک وردی را تو از برکرده‌ای لیک، سوراخ دعا گم‌کرده‌ای[3]

کودکی و دانش

رسول خدا 6: مَثَلُ‌ الَّذِي‌ يَتَعَلَّمُ الْعِلْمَ فِي صِغَرِهِ كَالنَّقْشِ عَلَى الْحَجَرِ وَ مَثَلُ‌ الَّذِي‌ يَتَعَلَّمُ الْعِلْمَ فِي‌ كِبَرِهِ كَالَّذِي يَكْتُبُ عَلَى الْمَاء؛

مثل كسى كه در كودكى علم فراگیرد، چون نقش بر روى سنگ باشد و كسى كه در بزرگى دانش آموزد همچون نوشتن بر آب باشد[4]

[1]. شهید مطهری، انسان و ایمان، ص 30.

[2]. تُحف العقول، ص 11.

[3]. شیخ بهائی.

[4]. مُنیه المرید، ص ۲۲۵.