الله فى جيرانكم فانّهم وصيّة نبيّكم مازال يوصى بهم حتى ظننّا انه سيورّثهم» نامه 47، 422.

زوى

زىّ و زوىّ: كنار كردن. برگرداندن. منع كردن. جمع كردن

«زوى الشى‌ء يزويه زيّا: نحاّه و صرفه- منعه- جمعه»

از اين ماده هشت مورد در كلام حضرت آمده است، در وصيّت خويش به حسنين 8 فرمايد: «و لا تأسفا على شى‌ء منها زوى عنكما» نامه 47، 421، تأسف نخوريد بر چيزيكه از دنيا از شما رفته است. درباره دنيا فرموده: «و انصرفوا بقلوبكم عنها و لا يحننّ احدكم حنين الامة على ما زوى عنه منها» خ 173، 249 با دلهايتان از دنيا بگرديد، و كسى از شما مانند ناله كنيزان ناله نكند بر آنچه از دنيا از وى رفته است.

زيد

(بر وزن عقل و فعل) و زيادت. نمو كردن و زياد شدن، لازم و متعدى هر دو آمد است «ازدياد» نيز به همان معنى است «استزاده» براى طلب است «مزيد» مصدر ميمى و اسم مفعول آيد (زيادت- زياد شده) «مزداد» اسم فاعل از افتعال است در حكمت 283 فرموده: «جاهلكم مزداد و عالمكم مسّوف» جاهلتان عمل را بدون بصيرت زياد مى‌كند و عالمتان امروز و فردا مى‌نمايد و نيز فرموده: «انّ الايمان يبدو لمظة فى القلب كلمّا ازداد الايمان ارذادت اللّمظة» غريب 5، 518.

زيف

(بر وزن عقل) و زيفان (بر وزن جريان) تبختر و تكبّر. از اين ماده فقط دو مورد در «نهج» آمده است. درباره خلقت زمين فرموده: است: «فهمد بعد نزقاته و لبد بعد زيفان و ثباته» خ 91، 132، بعد از اضطراب و طپشهايش خاموش شد و بعد از تبخير موجهايش، ايستاد. و درباره طاووس فرموده: «يختال بالوانه و يميس بزيفانه» خ 165، 236، خودنمائى مى‌كند با رنگهايش و تبخير مى‌كند با حركت دادن دمش، گويند در اينجا حركت دادن دم قصد شده است.

زيل

زيال: افتراق و دورى.

«زيّله: فرقّه»

«زايله: فارقه»

و آن دو بار در «نهج» آمده است: «فكونوا منها على اوفاز و قربّوا الظهور للّزيال» خ 132، 190 «وفز» (بر