خدا فرموده: «و باعوا قليلا من الدّنيا لا يبقى بكثير من الآخرة لا يفنى» خ 182، 264 «مبايعه و تبايع» بين الاثنين است.

«ابتياع» به معنى خريدن است. «بيعت» در واقع فروختن طاعت و فرمانبرى است لذا

طبرسى فرموده: بيع دست دادن براى فروختن

و بيعت دست دادن براى ايجاب طاعت است،

در اقرب الموارد آنرا متوّلى كردن و عقد توليت گفته است

آنحضرت به يارانش فرمود: «و اما حقّى عليكم فالوفاء بالبيعة و النّصيحة فى المشهد و المغيب و الاجابة حين ادعوكم» خ 34، 79 و آنگاه كه مروان بن حكم بعد از شفاعت حسنين 8 در بصره آزاد شد آندو و بزرگوار به امام 7 گفتند: يا امير المؤمنين آيا بار ديگر بيعت نكند فرمود: «اولم يبايعنى بعد قتل عثمان لا حاجة لى فى ببعته انّها كف يهوديّة لو بايعنى بكفّه لغدر بسبتّه اما انّ له امرة كلعقه الكلب انفه...» خ 73، 102، آيا بعد از قتل عثمان بر من بيعت نكرد حاجتى به بيعت او ندارم، دست او دست يهودى است وفا ندارد و حيله‌گر است اگر با دستش بر من بيعت كند با پائين‌اش (مقعدش) حيله مى‌كند، بدانيد براى او مدّت كمى از حكومت نصيب است به اندازه ليسيدن سگ بينى خود را. عبده گويد: سبت بفتح اول مقعد انسان است و آن چيزى است كه انسان به پنهان كردن آن حريص است امام 7 با آن كلمه از حيله پنهانى كنايه آورده و نيز خواسته حيله‌گر را تحقير كند، نگارنده گويد: مروان بعد از معاويه پسر يزيد فقط 9 ماه حكومت كرد لذا امام صلوات عليه انرا به ليسيدن سگ بينى خود را تشبيه كرده و نيز حكومت او را تحقير فرموده است. ناگفته نماند: كلمه بيع با مشتقّات و افعال آن جمعا حدود 24 بار در «نهج» يافته است.

«بياعات» در نامه 53، 438 جمع بياعه به معنى سلعه و متاع و فروختنى است.

بيغ

هيجان.

«باغ الدم بيغا و تبيّغ: ثار و هاج»

از اين مادّه فقط يك مورد در «نهج» داريم آنجا كه عاصم بن زياد به حضرت عرض كرد شما مرا بر لباس و طعام ساده ملامت ميكنيد، خودتان نيز مثل من هستيد، فرمود: «ويحك إنّى لست كانت‌